Iluzja jako forma sztuki

Iluzja jako forma sztuki

Trwało to przez kilka tygodni i zaowocowało wieloma dotyczącymi tej religii pomysłami powstałymi podczas ćwiczenia sprawności manipulacji. Zaczęło mnie nawet ciekawić, czy byłoby możliwe dokonanie kilku umysłowych wyczynów bez posługiwania się trikami. Potem, pewnego niedzielnego poranka, przebudziłem się wcześnie i odczułem dziwne pragnienie, by pójść do kościoła. Wiedziałem o kościele wyznania mojej rodziny znajdującym się sześć bloków dalej, toteż zdecydowałem się tam pójść. Był ciepły, letni ranek. Ulicami przemieszczało się zaledwie parę osób. Zwolniłem więc szybki jak zwykle krok, aby nacieszyć się pogodą. Ponownie zacząłem zastanawiać się nad pomysłem założenia religii. Nagle poczułem ciepłą, kochającą obecność. Było to tak odmienne od myśli, które zniewalały mnie przez kilka ostatnich tygodni. Nieomal czułem, że przyjacielska, kochająca osoba okrywa moje ramiona paltem. W chwili tej odczułem prawie namacalnie obecność Boga oraz to, że ma On plan dla mojego życia. W olśnieniu pomyślałem: „Kiedyś będziesz iluzjonistą Boga”. Doświadczyłem tej obecności przez całe nabożeństwo tak przemożnie, że nie mogłem zapamiętać, o czym mówiono i śpiewano. Trwało to aż do powrotu do mego tymczasowego domu. Od tego czasu straciłem zainteresowanie i pragnienie kierowania umysłami i życiem innych. Byłem zdecydowany uprawiać iluzję wyłącznie jako formę sztuki służącą rozrywce.